सोसल मिडिया
नाङगो हुँदा देखिको साथी थियो किशोर !लाग्थ्यो-ऊ संगै ठूलो हुने हो !ऊ संगै बूढो हुने हो !के आइपर्यो खै,उसका बा-आमा बसाई सरे ऊ जान्छु पनि नभनी गइदियो !
ममता थिई र मायाको अर्थ थियो !ओत लाग्न मन लागे पछ्यौरीको छानो बनाईदिन्थी,निदाउन मन लागे पिठ्यूँमा ओछ्यान लगाइदिन्थी !ऊ चाहिं खुब रोई डोली चढ्ने बेला !लाग्यो-अब फेरि मलाई बोक्न पाउँदिन भनेर रोई होली दिदी !केही समय पछि काखमा भान्जा बोकेर आई रहाँस्दै हाँस्दै गई दिदी पनि !
बा त कहिं जानुहुन्न जस्तो लाग्थ्यो किनकि,उहाँको कहिलै नटुङगिने लडाइँ थियो माटो संग !धर्ती रहँदा सम्म बा रहनुहुन्छ जस्तो लाग्थ्यो !खै,धर्ती बलियो भयो कि बा कमजोर हुनुभो, बा पनि एकदिन फ्याट्ट जानुभो !
‘हजुर संगै जाने हुँ’ भन्नुहुन्थ्यो आमाले बा संग, धन्न मेरो मायाले रोकिनुभो !रोकिनेहरुलाई अड्याइरहने कला ममा भएन कि कसो,आमा पनि एक दिन केही नभनी जानुभो !
सबथोक देखिरहेकी एऊटी ‘जुने’ थिईकेही समय मेरी ‘जुनु’ भई र अन्त्यमा ऊ पनि ‘जुन’ भई !
जानेहरुले ‘जान्छु’ नभनी गइदिन्छन यादहरुले ‘आउँछु’ नभनी आइदिन्छन !
जानेहरुले ‘जान्छु’ नभन्दा र आउनेहरुले ‘आउँछु’ नभन्दा यो जीवन ‘के भन्ने के भन्ने’ भएको छ !
कोही त आओस् केही नभनी आओस् बरु !अनि आए पछि कहिलै ‘जान्छु’ नभनोस् !मलाई यो जीवनलाई एकपटक ‘जीन्दगी’ बोलाऊन मन छ !
